На дварэ завіруха. Скавыча вецер за рогам, плача аб нечым, ці што. Mo‘ гэта ў некага гора, няшчасьце якое, і ён так галосіць, заве на ратунак? Роем пасланцы прылятаюць — сьняжынкі сухія, халодныя — і ў зморы ня могуць крыкнуць, ляпнуць у шыбу, а толькі шэпчуць бясьсільна там, за акном:
— Выйдзі, выйдзі… Зірні…
Ён бярэ за рукі, сьціскае. Ён глядзіць у самае сэрца сваімі вачмі дзіўна-глыбокімі; цёплымі. Яго вочы гладзяць, галубяць, у іх так многа пяшчоты. Цягнуць, цягнуць гэтыя вочы, адбіраюць сілы, поўняць салодкім бязвольлем.
— Любы! Які ты прыгожы!
Ён абымае сваімі дужымі рукамі. У яго руках так жарка, так добра. Такая гарачая па целе млосьць.
Як прыемна ляжаць у яго на грудзёх!
Якія балючыя яго пацалункі!
— Любы! Ты мучыш…
Сьнег. Сьнег. Сьнег.
Нашто гэтыя ліхтары па дарозе?
Нашто яны так хітра міргаюць скрозь завіруху? Хай-бы лепш зусім цёмна было, каб нічога ня бачыць, каб было адно сьнегавое радно непрагляднае, каб толькі слухаць, слухаць…
