ху, задорныя выкрыкі, пялёсткамі чыстымі песьні званочкаў, рыканьне напорные аўтомобіляў.
Горад жыве.
У горадзе вечарамі жыцьцё бывае пярэстае, гучнае і б‘ецца, кіпіць, як вада на нятушанай вапне. Вечарамі з нор выпаўзаюць начныя стварэньні, у якіх розныя вопраткі і адзін твар, бо усе хварбуюцца аднымі хварбамі і жывуць адным жыцьцём. У жыцьці гэтым няма ўздымаў, а ёсьць брудныя, калечаныя выбрыкі — на гадзіны кульгава ўскідаецца сэрца, родзіць чорна-лілёвыя радасьці. Гэта — прыгожасьць жыцьця!..
Яшчэ — вечарамі па зырліва-асьветленых вуліцах на аўтомобілях, на ліхачах, проста на возьніках, у шубах, бэкешах, у шапках кашлатых езьдзяць Яроцкія.
Так ідзе у горадзе ноч.
Гэта — гніль, парахня.
Каля бліскучага рэсторану Яроцкі загадаў спыніцца.
— Зайдзем павячэраць.
Шчупак другі раз ужо тут, але адчувае сябе нялоўка, раскідана. Праўда, трохі лепш стала, як увашлі ў асобны пакой, як зачыніліся, асталіся ўтрох. Нават весялосьць пачала ўзьнімацца.
