Суне Шчупаку ў рукі пяро. Падсувае паперку.
— Не, пачакай, прачытаць трэба. А, так… Слухай, Яроцкі, я не магу падпісаць. Гэта значыць, што я адзін за ўсё буду адказваць.
— Ты, як старшыня, павінен падпісаць гэтую умову. Ня я-ж буду падпісваць.
— Не магу я, Яроцкі. Гэта-ж відочны падлог, гэта жульніцтва… Дай мне падумаць хаця…
— Ты баішся?
Баюся, Яроцкі! Ня буду хавацца, баюся, так…
У Яроцкага ў вачох востры агонь. Вусны сьціснуў, яны ледзь прыметна дрыжаць. А потым — дабрадушна сьмяецца, па плячы Шчупака лэпае.
— Ты сьмешны, Шчупак. Няўжо ты ня пэўны ўва мне? Няўжо ты мне ня можаш паверыць? Ха-ха… Дзівак! Калі што, дык я тож ня выкручуся… На, падпішы, усё-роўна…
Шчупак падпісаў. Ён ня мог не падпісаць, — Яроцкі добра знаў гэта. Момант развагi? Гэта што-ж, можна. У яго-ж сумленьне, ха-ха… Падлог, жульніцтва…
Шчупак адышоўся, зноў сеў на ложак. Ці гэта здалося яму, ці сапраўды ўсьлед засьмяяўся Яроцкі жудасным сьмехам-сіпеньнем?
