І, абярнуўшыся да дзвярэй, сказаў:
— Заходзьце цяпер!
У пакой увайшоў атрад гарадской варты з шаблямі нагола і падышоў да Жавера. Па яго загаду машэннікаў звязалі і ўсім надзелі кайданы.
У гэтую хвіліну ён заўважыў палоннага і сказаў:
— Развяжыце гэтага пана, і каб ніхто не выходзіў з пакоя.
Зрабіўшы гэты загад, ён сеў ля стала, выхапіў з кішэні ліст гербавай паперы і пачаў складаць пратакол.
Калі ён напісаў першыя радкі, якія пішуцца заўсёды па адной і той-жа вядомай форме, ён узняў галаву і сказаў:
— Паклічце сюды пана, якога гэтыя малайцы звязалі.
Паліцэйскія азірнуліся навокал.
— Ну, што-ж? — сказаў Жавер. — Дзе ён?
Палонны зладзеяў, пан Леблан, пан Урбен Фабр, бацька Урсулы, або Жаўранка, знік.
Дзверы вартавалі, але акно аставалася без варты. Як толькі ён убачыў, што яго развязалі, а Жавер узяўся за пратакол, ён скарыстаў гэтую мітусню, цеснату і цемру, і ў тую хвіліну, калі ўвага ўсіх накіравана была на разбойнікаў, ён выскачыў праз акно.
Адзін з агентаў кінуўся туды. На вуліцы нікога не было відаць. Лесніца за акном яшчэ хісталася.
— Чорт вазьмі, — прамармытаў Жавер праз зубы, — гэты напэўна быў самы галоўны!
На другі дзень пасля апісаных намі падзей нейкі хлопчык ішоў па адной з алей бульвара Опіталь. Ён быў бледны, хударлявы, апрануты ў лахманы, але, як відаць, мала турбаваўся аб гэтым. Ён ва ўсё горла спяваў якуюсьці песню. Дайшоўшы да дома № 50-52 ён спыніўся і, знайшоўшы дзверы запёртымі, пачаў стукаць у іх з усёй сілы. З двара выбегла старая, што вартавала халупу.
— Добры дзень, старушэнцыя, — праказаў хлопчык. — Я прышоў наведаць сваіх продкаў.
Старая зрабіла нейкую агідную грымасу і сказала:
— Нікога няма, чарцянё.
— Як? А дзе-ж мой бацька, маці і сёстры?
— Усіх забралі ў турму.
Хлопчык пачасаў у патыліцы, зірнуў на старую і праказаў толькі: „А!..“
Потым ён павярнуўся на пятках, і праз хвіліну старая пачула, як ёй зноў зацягнуў сваю песню, паглыбляючыся ўсё далей і далей у надыходзячы змрок.
