Гэта крычаў Прувер. Бліснула маланка, грымнулі стрэлы, і зноў запанавала ціша.
— Твае прыяцелі расстралялі цябе, — сказаў Анжальрас, звяртаючыся да Жавера.
Марыус, зышоўшы з вялікай барыкады, накіраваўся ўздоўж малой і агледзеў яе. Там усё было спакойна, і непрыяцель не звяртаў на яе ўвагі. Марыус збіраўся ўжо ісці, як раптам пачуў, што хтосьці гукнуў яго па імю. Ён здрыгануўся: ён пазнаў голас, які дзве гадзіны таму назад выклікаў яго з саду на вуліцу Плюме. Толькі на гэты раз гук яго быў такі слабы, што быў падобны да подыху.
Ён паглядзеў навокал, але нікога не ўбачыў. Марыус ужо падумаў, што яму здалося, і зноў пайшоў наперад, як той-жа голас паўтарыў:
— Пан Марыус!
На гэты раз не было ніякага сумнення. Хтосьці сапраўды клікаў яго.
— Ля вашых ног, — праказаў голас.
Ён нахіліўся і на зямлі ўбачыў распасцёртую чалавечую постаць.
Пры цьмяным святле плошкі Марыус адрозніў падраную блузу і панталоны, голыя ногі і лужыну крыві. Бледны твар яго прыўзняўся да яго, і губы прашапталі:
— Ці вы мяне не пазнаеце?
— Не.
— Эпаніна.
Марыус хутка нахіліўся. Гэта сапраўды была няшчасная дзяўчына, пераапранутая ў мужчынскае адзенне.
— Як апынуліся вы тут? Што вы тут робіце?
— Я паміраю, — адказвала яна.
— Вы ранены! — ускрыкнуў Марыус. — Пачакайце, я перанясу вас у пакой. Вам зробяць перавязку. Ці небяспечная рана? Як мне вас узяць, каб не зрабіць вам балюча? Як вы трапілі сюды?
Ён стараўся прыўзняць яе асцярожна з зямлі. Незнарок ён дакрануўся да яе рукі. Яна слаба ўскрыкнула.
— Я вам зрабіў балюча? — запытаў Марыус.
— Крыху.
— Але-ж я дакрануўся толькі да рукі.
Яна ўзняла руку і паднесла яе да вачэй Марыуса. На далоні зіяла глыбокая рана.
— Што з вашай рукой? — запытаў ён.
— Яна прастрэлена куляй.
— Якім чынам?
— Калі салдат прыцэліўся ў вас, я засланіла дула рукою.
Марыус здрыгануўся.
