с дивными удальцы, русскими сыновами, на сильную рать Литовскую, и треснули копья Московскія и гремятъ мечи булатныя о шеломы Литовския. На поли Оршанском бысть не пособие Божіе Москвичам".
Тут сьляды „С. аб п. І“. можна бачыць у наступным „Быти грому великому" („Слова“ 10 стар.), „слышати было стуку и грому великому" (Пск. л.); ...„гремлеши о мечи харалужными" („Слова". — 10 стар.) „гремять мечи булатныя о шеломы Литовския" (Пс. л.).
Іншыя падобныя выразы ў летапісе: калі вялікі князь насаднікаў, „баяръ і жалобныхъ людей переймалъ", тады, нападе на нихъ страхъ и трепетъ и туга, и пресохша гортани их от скорби и печали, и уста их пресмягли"... Далей... калі некаторым з грамадзян было загадана перасяліцца ў Маскву, дык з прычыны гэтага летапісец усхвалявана гаворыць: „И кто сего не восплачет и не возрыдаеть? О, славнѣйший граде, Пскове великий! почто бо сѣтуеши и плачеши? И отвѣща прекрасный градъ Псковъ: како ми не сѣтовати, како ми не плакати, и не скорбѣти своего опустѣнія!" Гэтае ўвасабленьне неажыўленае рэчы нагадвае прамову Данца ў Слове" і тугу гарадзкіх забрал.
У Пскоў магло зайсьці „Слова" толькі з Беларусі, дзе яно было, Як відаць, добра вядома і пашырана ў многіх сьпісах, і той-жа сьпіс, які быў знойдзены ў XVI стаг., меў на сабе беларускія адзнакі. касается до почерка песни и правописания оной, то, гаворыць Калайдовіч, по свидетельству очевидцев (Селивановского) он восходит далее XVI в. и есть белорусский, имеющий свой особенный характер"[1].
- ↑ А. Смирнов. „О Слове о полку Игореве". I. Литература „Слова“ со времени открытия его до 1876 года. Воронеж. 1877, стар. 28-29.
