— Ну, ну, нічога, пацярпеце, — зараз прыдзем, дык накормім.
— Хлопчык, — ціха запытаўся адзін з сялян, — а нас адтуль ня выганяць?
— Не, Муха сялян ніколі не прагоніць. Гэта, каб вы былі паны, ну дык тады вядома, мы тады ого… го… го… — з запалам сказаў Сьцёпка.
— Дык ты вядзеш нас да самога Мухі? — нібы ня верылі сяляне.
— Да самога! — з пагардай адказаў Сьцёпка і пачаў шырока расстаўляць крокі, каб выглядаць сталым.
— А ці-ж Муха цяпер у лесе? — запыталіся сяляне.
Сьцёпка глянуў на сялян поглядам апякуна й сказаў:
— Гэта сэкрат, дзе Муха. Адным словам, ён мяне ўпаўнаважыў пільнаваць за штабам.
І для большай да сябе павагі Сьцёпка зноў сплюнуў.
— Зараз мы ўжо і прыдзем.
— А шмат-жа мусіць цяпер народу ў Мухі? — запыталіся сяляне.
— Ды шмат, але толькі цяпер усяго нас трох чалавек засталося, ды Наста з маткай.
Сяляне пераглянуліся.
Лягер Мухі ўжо саўсім блізка.
— Зараз за гэтым балотцам і наша хата, — сказаў Сьцёпка.
Сяляне чамусьці зноў пераглянуліся, і адзін з іх нешта прашаптаў на вуха другому.
— Эй, таварышы! — крыкнуў Сьцёпка, — давайце паесьці вось гэтым сялянам, іх вёску палякі спалілі. Яны ўцяклі ў лес; вось я і прывёў іх сюды.
Партызаны, якіх Муха пакінуў на варце, падазронна аглядалі прышоўшых.
— Вы з якой вёскі? — запытаўся адзін з партызан у прышоўшых.
— Ды мы Янкаўскія, панок…
— З Янкавіч. Спалілі нас паны.
— Мы ўцяклі… білі нас палякі… во, паглядзеце на цела, якія рубцы пакінулі! — З гэтымі словамі адзін з сялян адшпіліў каўнер свае кашулі й паказаў на свае грудзі.
І сапраўды, на грудзёх селяніна красавіліся крывавыя палосы.
Партызаны пачалі супакойвацца.
