— Настулька! Дай-жа паесьці падарожным людзям, — загадваў Сцёпка.
Настулька выбегла з зямлянкі.
Доўгім поглядам карых вачэй глянула яна на прышоўшых. „Ды што гэта я, — кіўнула галоўкаю Наста, — ня ворагі-ж нам сяляне“.
Пад словамі „нам“ Наста думала ўжо аб партызанах.
— Зараз, Сьцёпка, дам ім паесьці, — адказала Настулька і зноў зьнікла ў зямлянцы. Падышлі паўстанцы да сялян. Што-ж, паўстанцы — таксама саляне.
Бывае гэтак: хочацца, ой як хочацца пагутарыць аб жыцьці вёскі… Бывае гэтак: агрубеўшае сэрца хоча ціхіх слоў аб родных вёсках, у якіх жыцьцё, як раўчачок, спакойна бяжыць.
Падышлі паўстанцы ўсім наліччам сваіх сіл удвох і Сьцёпка. Падышлі і з ласкаю глядзелі на вясковыя лахмоцьці.
Што бачылі яны ў гэтых вопратках?
Мусіць кожны сваё, — роднае, дарагое…
Прыбегла Наста. Прынесла хлеба, сала, малака.
— Ежце, калі ласка, — запрашала яна. І, саромліва ўхмыляючыся, дадала:
— Чым хата багата, тым і рада.
— Дзякуем, адказаў адзін з сялян і гэтак пільна паглядзеў на дзяўчыну, што яна засаромілася зусім і зноў пабегла ў зямлянку.
Сяляне пачалі сьнедаць. Каб не перашкаджаць ім, паўстанцы крыху адышлі.
— Дзе-ж ты знашоў іх? — запытаўся паўстанец у Сьцёпкі.
— Ды каля лесу.
— Ня трэба было-б усё-ж, Сьцёпка, прыводзіць іх сюды, у лягер.
— Слухай, братка, ты, я бачу, хочаш са мною пасварыцца, — сказаў Сьцёпка. — Ужо-ж усё роўна прывёў іх, дык нічога ня зробіш.
— І гэта праўда, Сьцёпка…
А сяляне ёлі і ціха між сабою гутарылі.
— Вы ўдвох — на таго, што сядзіць з таго боку, а мы ўдвох — на таго, што бліжэй сюды да нас стаіць.
— Ды глядзеце, каб гэта шчанё не ўцякло адгэтуль…
— Ну, пачынайма, толькі глядзеце, хлопцы, каб разам.
