Твары іх былі бледныя, але йшлі яны цьвёрдым крокам.
Нібы скованыя, заляглі думкі ў галаве Сьцёпкі. Як загнаныя ваўчаняты, біліся яны і царапалі галаву. На лобе яго выступілі кроплі поту, ён увесь час пазіраў па бакох, думаючы аб тым, каб уцячы.
Дзікае дзіцянё лесу — Сьцёпка — ніяк ня мог згадзіцца з тым, што праз якіх паўгадзіны ўсіх гэтых маладых сялян ня будзе…
Сьцёпка ўспомніў, як ён уцякаў ад польскіх афіцэраў, калі яны расстралялі яго бацьку й брата.
Няўжо-ж сёньня Сьцёпка не ўцячэ? Няўжо-ж павінны яны ўсе загінуць…
Дзіўны звычай… расстрэльваць на додніку, калі зарніца сваймі бледнымі пальцамі карабкаецца на неба, калі вецер жартаўлівым хлапчуком цярэбіць і балуецца ў валасох.
Павялі паўстанцаў на край гораду, у поле… Поле вядзе да канавы, дзе сяляне капаюць пясок.
А сьцёпка ваўчанёткам косіць ва ўсе бакі. Ён яшчэ жыў, але праз хвіліну, калі сонца па стагу зары пачне ўзлазіць на неба, — яго ўжо ня будзе. Ня будзе й яго таварышоў, ня ўбачаць яны зноў Муху.
„Эх! ды лес рубяць — трэскі лятуць!“ уцяшае сябе Сьцёпка прыказкай, якую ён часта чуў ад свайго брата.
„Муха адплоціць“…
Зьвязаных паставілі да канавы, якая землянымі глыбамі падымалася вышэй іхняй галавы, — нібы жывых у гроб паклалі.
Шэрагам доўгай вяроўкі выстраіліся насупроць жаўнеры, гатовыя накінуць пятлю На гэтых хлапчукоў.
Чакалі.
Пачулі — затарахцеў фаэтон. На ім прыехаў доктар, ксёндз і яшчэ нейкі вайсковы, у якім Сьцёпка адразу пазнаў таго, каго называлі панам Ластоўскім.
Хутка саскочыўшы на зямлю, вайсковы стаў між жаўнерамі і паўстанцамі і пачаў чытаць:
„Па прыгавару палявога суду дэфэнзывы N-ай арміі, тры бандыты, адмовіўшыя назваць сваё імя, працаваўшыя ў атрадзе Мухі, прыгаварваюцца да вышэйшай кары — расстрэлу.“
Ксёндз са сьмірэнным тварам падышоў да хлапцоў угаварваць іх, каб прад сьмерцю пакаяліся.
