Маці пачынала супакойвацца. Двое старэйшых дзяцей цяпер зусім прачнуліся і паказвалі больш цікаўнасці, як страху. Абодва з захапленнем разглядалі султаны грэнадзёраў.
— Галодныя яны ў мяне, — сказала маці і дадала: — у мяне больш няма малака.
— Іх накормяць, ды і цябе таксама! — крыкнуў ёй сержант. — Але не ў тым справа. Скажы, якія твае палітычныя погляды?
Жанчына нічога не адказала.
— Чуеш, што я ў цябе пытаюся?
Яна прамовіла:
— Мяне аддалі ў манастыр зусім дзяўчынкай. Але потым я вышла замуж. Я не манашка. Сёстры-манашкі навучылі мяне гаварыць па-французску. Нашу вёску спалілі. Мы ледзь выратаваліся. Я так спяшалася, што нават чаравікі не паспела адзець.
— Я цябе пытаюся: якія твае палітычныя погляды?
— Не ведаю.
Сержант пытаўся далей:
— Сярод вас-жа бываюць і шпіёнкі. А шпіёнак расстрэльваюць. Ну, кажы. Ты не цыганка? Дзе твая радзіма?
Яна глядзела на яго, не разумеючы. Ён паўтарыў:
— Дзе твая бацькаўшчына?
— Не ведаю, — адказала яна.
— Як! Ты не ведаеш, дзе нарадзілася?
— Дзе я нарадзілася? На ферме Сікуан'яр.
Сержант у сваю чаргу здзівіўся:
— Але-ж гэта не бацькаўшчына!
— Гэта — мае месцы.
І пасля хвіліннага разважання жанчына дадала:
