— Я зразумела цяпер, у чым справа. Вы родам з Францыі, а я — з Брэтані[1].
— Ну, дык што-ж?
— Гэта розныя месцы.
— Але-ж бацькаўшчына ў нас адна! — усклікнуў сержант.
На гэта жанчына толькі паўтарала сваё:
— Я з фермы Сікуан'яр.
— Ну, добра, хай будзе Сікуан'яр, — згадзіўся сержант. — Там у цябе сваякі?
— Але.
— Чым яны займаюцца?
— Яны ўсе памерлі. У мяне нікога не засталося.
Сержант, добры балбатун, рабіў допыт далей:
— Што за чорт! Сваякі ў кожнага ёсць, а калі няма, дык былі… Хто ты? Ну, кажы!
Маркітантка прышла ёй на дапамогу. Яна зноў пагладзіла па галаве грудное дзіця і папляскала па шчоках двух старэйшых.
— Як завуць гэтую смактуху? — спытала яна. — Гэта-ж дзяўчынка?
Маці адказала:
— Жоржэта.
— А старэйшага? Я бачу, гэты разбойнік — мужчына.
— Рэне-Жан.
— А малодшага? Ён, відаць, таксама мужчына, ды яшчэ які тоўсташчокі!
— Гро-Алэн, — адказала маці.
— Добрыя дзеткі, — сказала маркітантка. — Ужо зусім падобныя на сапраўдных патрыётаў[2].
