— Вандэя знайшла правадыра. Яна робіцца страшнай.
— Хто-ж гэты правадыр, грамадзянін Робесп'ер?
— Нехта Лантэнак, былы маркіз, які называе сябе прынцам брэтонскім.
Сімурдэн ажывіўся.
— Я яго ведаю, — сказаў ён. — Я быў кюрэ ў яго парафіі.
І, падумаўшы крыху, дадаў:
— Так, ён павінен быць страшны.
— Ён сапраўды жудасны, — сказаў Робесп'ер. — Ён падпальвае вёскі, дабівае раненых, забівае палонных, расстрэльвае жанчын.
— Жанчын?
— Так. У ліку іншых па яго загаду была расстраляна маці трох дзяцей. Што сталася з дзецьмі — невядома… Да таго-ж ён сапраўдны палкаводзец, ён ведае вайну.
— Гэта правільна, — сказаў Сімурдэн. — Яшчэ ў Гановерскую вайну салдаты казалі пра яго: «Наверсе Рышэлье, унізе Лантэнак». Сапраўдным галоўнакамандуючым быў Лантэнак.
— Дык вось, грамадзянін Сімурдэн, гэты чалавек у Вандэі.
— Ці даўно?
— Тры тыдні.
— Трэба абвясціць яго па-за законам.
— Зроблена.
— Трэба ацаніць яго галаву.
— Зроблена.
— Абяцаць вялікую грашовую ўзнагароду таму, хто зловіць яго.
— Зроблена.
— Не асігнацыямі, а золатам.
