Аднак сержант настойваў:
— Ну, што-ж ты, васпані?.. Кажы. Ёсць у цябе хата?
— Была.
— Дзе?
— У Азэ.
— Чаму-ж ты не жывеш у сваёй хаце?
— Таму, што яе спалілі.
— Хто спаліў?
— Не ведаю. Бойка была.
— Адкуль ты ідзеш?
— Адтуль.
— Куды?
— Не ведаю.
— Звернемся да справы. Хто ты?
— Не ведаю.
— Не ведаеш, хто ты?
— Мы бежанцы.
— Да якой ты належыш партыі?
— Не ведаю.
— Ты з сінімі?[1] З белымі? З кім ты?
— Я са сваімі дзецьмі.
Гутарка спынілася. Маркітантка сказала:
— А ў мяне вось не было дзяцей. Не было калі важдацца з гэтым.
Сержант пачаў зноў:
— Але хто твае бацькі? Растлумач нам, калі ласка. Возьмем хоць мяне. Мяне завуць Радуб. Я — сержант з вуліцы Шэрш-Мідзі. Там жылі і бацька мой і маці. Я ведаю, хто былі мае бацькі. Цяпер ты раскажы нам пра тваіх. Скажы, хто яны былі?
— Іх звалі Флешар.
— Але ў кожнага чалавека ёсць яшчэ свой стан.
- ↑ Войскі французскай Рэспублікі насілі сінія мундзіры.
