— Гэта злачынства, — паправіў Марат.
— Часам, — заўважыў Дантон.
— Часта, — сказаў Робесп'ер.
— Бадай заўсёды, — зноў уставіў Марат.
— Калі маеш справу з ворагамі бацькаўшчыны, то заўсёды, — сказаў Сімурдэн.
Марат павярнуўся да яго.
— Скажы, грамадзянін Сімурдэн, што зрабіў-бы ты з рэспубліканскім правадыром, які адпусціў-бы на волю правадыра раялістаў?
— Я загадаў-бы яго расстраляць.
— Або адправіць на гільятыну, — дадаў Марат.
— Тое або другое — на выбар, — сказаў Сімурдэн.
Дантон засмяяўся.
— Па-мойму і тое і другое аднолькава добра.
— Будзь упэўнены, — прамармытаў Марат, — ты атрымаеш тое або другое.
І погляд яго, адарваўшыся ад твара Дантона, павярнуўся да Сімурдэна.
— Значыцца, грамадзянін Сімурдэн, каб рэспубліканскі правадыр зрабіў хібу, ты загадаў-бы адсячы яму галаву?
— У дваццаць чатыры гадзіны.
— У такім разе далучаюся да думкі Робесп'ера, — сказаў Марат. — Камітэт грамадскага ратавання павінен паслаць грамадзяніна Сімурдэна камісарам з надзвычайнымі паўнамоцтвамі для нагляду за камандзірам экспедыцыйнага атрада берагавой арміі. Дарэчы, як завуць гэтага камандзіра?
Робесп'ер адказаў:
— Ён былы дваранін, арыстакрат.
Ён пачаў шукаць у паперах.
— Няхай поп сочыць за дваранінам, — сказаў Дантон. — Я не даверыў-бы паасобку ні двараніну, ні папу,
