Перс'е замяніў драўляны слуп мрамарнымі калонамі, якія стаялі ўжо не так доўга.
У архітэктароў часам бываюць дзіўныя фантазіі. Ідэалам будаўніка, што пабудаваў зал, у якім пачаў збірацца Канвент з 10 мая 1793 года, была, мабыць, гіганцкая шуфляда камода — такі гэта быў даўгі, плоскі і высокі зал. Да аднаго з даўгіх бакоў гэтага прамавугольніка далучаўся шырокі поўкруг. Тут размяшчаліся амфітэатрам лавы дэпутатаў, але без сталоў і без пюпітраў; супроць лавак стаяла трыбуна прамоўцаў; за ёю — крэсла старшыні.
У амфітэатры было дзевятнаццаць радоў даўгіх поўкруглых лавак. Куты па абодва бакі амфітэатра былі запоўнены кароткімі лаўкамі.
Унізе, у падкове, ля падножжа трыбуны, у час паседжанняў стаялі прыставы.
Па адным баку трыбуны, у вялікай раме з чорнага дрэва, вісеў на сцяне плакат у дзевяць футаў вышыні, падзелены чымсьці накшталт скіпетра на два слупкі, на якіх была напісана «Дэкларацыя правоў чалавека». Па другі бок заставалася пустое месца, якое пазней запоўнілі другім плакатам у такой-жа чорнай раме, таксама падзелены на два слупкі, толькі не скіпетрам, а мячом; на гэтым плакаце была Канстытуцыя ІІ года.
Над трыбунай, гэта значыць над галавой прамоўцы, высоўваючыся з глыбокай падвойнай ложы, поўнай народу, на даўгіх амаль гарызантальных шастах развяваліся тры вялізныя трохкаляровыя сцягі, якія абапіраліся на нешта накшталт алтара, на якім было напісана: «Закон».
Чорная рама «Дэкларацыя правоў чалавека» верхнім краем даходзіла да гэтага выступа, закрываючы малюнкі на сцяне і парушаючы сіметрыю.
