Якога стану былі твае старыя? Што яны рабілі, твае Флешары? Чым займаліся?
— Аралі зямлю. Бацька не мог працаваць. Ён усё хварэў пасля таго, як сен'ёр, наш сен'ёр, загадаў пабіць яго палкамі. І гэта была вялікая ласка з боку сен'ёра, бо бацька мой украў труса, а за гэта паводле закона належыць кара смерцю. Але сен'ёр злітаваўся над бацькам. Ён сказаў: «Дайце яму толькі сто ўдараў палкамі». Вось з таго часу бацька і астаўся калекам.
— Далей!
— Дзед мой — гугенот[1]. Па дамаганню пана кюрэ[2] яго саслалі на галеры. Я тады была зусім маленькая.
— Далей!
— Бацька майто мужа прадаваў кантрабандную соль. Кароль загадаў яго павесіць.
— А што робіць твой муж?
— Гэтымі днямі ён яшчэ ваяваў.
— За каго?
— За караля.
— Яшчэ за каго?
— Ну, вядома, за свайго пана.
— А яшчэ?
— Яшчэ за свайго кюрэ.
— Каб чорт пабраў гэтае быдла! — закрычаў раптам адзін з салдат.
Жанчына падскочыла ад спалоху.
— Бачыце, мадам, мы — парыжане, — мякка растлумачыла маркітантка.
— Божа мой літасны! — прастагнала жанчына, складаючы рукі, як на малітву.
