ліваю, хто толькі папросіць, чэснае слова! І сінім і белым, хоць сама я сіняя. І яшчэ якая сіняя! Але ў піцці я нікому не адмаўляю. Раненых заўсёды мучыць смага. Ну, што-ж, ідзіцё вы з намі? Калі мяне заб'юць, вы зоймеце маё месца. Вы не глядзіце, што ў мяне такі грубы выгляд. Я добрая баба і бравы салдат. Не бойцеся нічога.
Тым часам сержант Радуб чытаў натацыю салдату:
— А ты памаўчы. Ты напалохаў яе. Нельга лаяцца ў прысутнасці дам.
— Ды хоць хто не вытрымае гэткай бязглуздзіцы! — апраўдваўся грэнадзёр. — Я — чэсны чалавек, я не магу спакойна глядзець на гэты дзікі народ. Сен'ёр пакалечыў бацьку, дзеда поп запёк на галеры, свёкра павесіў кароль. А яны — чорт іх ведае! — бунтуюць, б'юцца, лезуць пад кулі за пана, папа і караля…
Сержант прыкрыкнуў на яго:
— Маўчаць! Не разважаць!
І сержант павярнуўся да жанчыны:
— Ну, а муж твой? Што ён робіць?
— Цяпер — нічога: яго забілі.
— Дзе?
— У бойцы.
— Калі?
— Тры дні назад.
— Хто забіў?
— Не ведаю.
— Не ведаеш, хто забіў твайго мужа?
— Не ведаю.
— Сіні ці белы?
— Са стрэльбы забілі.
— Дзе гэта было?
— Пад Эрне. Стралялі… Муж мой упаў. Вось і ўсё.
— Што-ж ты робіш з таго часу, як ён памёр?
