— Не!
— Куды-ж вы едзеце?
— У Доль.
— У такім разе вяртайцеся лепш у Аўранш, ці заставайцеся тут.
— Чаму?
— Таму што ў Долі б'юцца.
— Вось як! — спакойна сказаў падарожнік і дадаў: — Дайце майму каню аўса.
Гаспадар прынёс карыта, насыпаў у яго аўса і разнуздаў каня; чмыхаючы, конь пачаў есці.
Гутарка пачалася зноў.
— Скажыце, грамадзянін, гэты конь у вас з рэквізаваных?
— Не.
— Значыцца, ваш?
— Так, я купіў яго за наяўныя грошы.
—А адкуль вы едзеце?
— З Парыжа.
— Прама ехалі?
— Не.
— Вось і яно! Усе дарогі перахопленыя. Але пошта яшчэ ходзіць.
— Так, да Алансона. Ад Алансона прышлося ехаць верхам.
— Ох, хутка ў Францыі не застанецца ніводнай паштовай станцыі. Коней зусім няма. За каня, які каштаваў трыста франкаў, бяруць па шэсцьсот, а да аўса і падступіцца нельга. Я сам трымаў паштовых коней, а цяпер зрабіўся карчмаром. З тысячы трохсот трынаццаці гаспадароў паштовых станцый дзвесце чалавек падалі ў адстаўку. Значыцца, вы купілі каня ў Алансоне?
— Але.
