— Іду з дзецьмі.
— Куды?
— Куды вочы глядзяць.
— Дзе ты начуеш?
— На зямлі.
— Чым жывішся?
— Нічым.
Сержант падняў да носа вялізныя вусы — звычайная міміка салдат у складаным становішчы. Потым пераспытаў:
— Нічым?
— Ягады ямо, цёрн, леташнюю ажыну, чарніцы, парасткі папараці.
— Так, гэта ўсёроўна, што нічога.
Старэйшы хлопчык, відаць, зразумеў.
— Я хачу есці, — сказаў ён.
Сержант выцягнуў з кішэні скібу салдацкага хлеба і падаў матцы. Яна разламала хлеб папалам і аддала двум дзецям. Абодва прагна накінуліся на хлеб.
— А сабе не пакінула, — прабурчэў сержант.
Дзеці заенчылі:
— Піць хачу!.. Піць!
— І раўчака нідзе не знойдзеш у гэтым чортавым лесе, — прабурчэў сержант.
Маркітантка зняла з пояса медную чарку, адкруціла кран манеркі, што вісела ў яе на перавязі праз плячо, наліла ў чарку некалькі капель і паднесла яе дзецям.
Старэйшы выпіў крыху і скрывіўся. Малодшы глытнуў і выплюнуў.
— Хіба нясмачна? — сказала маркітантка.
— Што гэта? Гарэлка? — спытаўся сержант.
— Так, самая лепшая. Ды што яны разумеюць! Яны — мужыкі.
