і англічанам лёгка будзе высадзіцца. Тады ўсё прапала. Але Говэн — чалавек з галавой. Ён зараз-жа, не трацячы ні мінуты, ні з кім не раячыся, ні пытаючы і не чакаючы ніякіх інструкцый, падняў трывогу, сабраў свой атрад, загадаў сядлаць коней і запрагаць гарматы, ускочыў на каня і рынуўся насустрач Лантэнаку. У Доле гэтыя дзве брэтонскія галавы стукнуцца ілбамі. Гэта будзе сур'ёзная сутычка! Цяпер абодва ўжо там.
— А за колькі часу можна даехаць да Доля?
— Атрад з абозам ідзе не меней трох гадзін. Ну, ды нашы ўжо дайшлі.
Незнаёмы маўчаў, да чагосьці прыслухоўваючыся, потым сказаў:
— Сапраўды, я, здаецца, чую артылерыйскую страляніну.
Карчмар таксама прыслухаўся.
— Так, грамадзянін, гэта лупяць з гармат і з стрэльбаў: чуеце, як трашчыць?.. Сапраўды, аставайцеся начаваць. Там вы не знойдзеце нічога добрага.
— Мне нельга марудзіць. Я павінен ехаць.
— Дарма. Я не ведаю вашых спраў, але ехаць у той бок — вялікая рызыка, і калі толькі справа не тычыцца чаго-небудзь такога, што для вас даражэй за ўсё на свеце…
— Справа ідзе акурат аб гэтым, — сказаў коннік.
— Калі гэта тычыцца вашага сына…
— Амаль што так! — сказаў незнаёмы.
Карчмар паглядзеў на яго і прамармытаў:
«Дзіўна, мне ўсё-такі здаецца, што гэты грамадзявін ксёндз». Затым, падумаўшы, дадаў: «Але-ж і ў ксяндзоў бываюць дзеці».
— Зануздайце майго каня, — сказаў яму незнаёмы. — Колькі я вам вінен за авёс?
