І яна выцерла чарку.
Сержант працягваў свой допыт:
— Значыцца, ты ратуешся ўцяканнем?
— Што будзеш рабіць! Бягу, пакуль ногі нясуць, потым валакуся шагам. Потым валюся.
— Небарака! — уздыхнула маркітантка.
— Навакол б'юцца, — казала жанчына. — Куды ні глянь — стрэльбы ды гарматы. Чаго ім усім трэба, я не разумею! У мяне забілі мужа. Толькі гэта я і зразумела.
Сержант стукнуў аб зямлю прыкладам стрэльбы.
— Праклятая вайна! Чорт вазьмі!
Жанчына казала далей:
— Мінулую ноч мы спалі ў дупле.
— Усе чацвёра?
— Усе чацвёра.
— І спалі?
— Спалі.
Сержант павярнуўся да салдата.
— Таварышы, чуеце? Прасядзець усю ноч у дупле старога, засохлага дрэва, ды яшчэ ўхітрыцца спаць пры гэтым, скурчыўшыся, як у футляры! Але што з іх возьмеш? Яны — дзікуны. Нельга патрабаваць ад іх, каб яны былі парыжанамі.
— Начаваць у дупле! — падхапіла маркітантка. — З трыма дзецьмі!
— Уяўляю сабе, — дадаў сержант, — як дзівіліся тыя, каму здарылася праходзіць у тую ноч каля гэтага дрэва. Знадворку нічога не відаць, і раптам дрэва крычыць дзіцячым голасам: «Тата! Мама!..»
— На шчасце, цяпер лета, — уздыхнула жанчына.
Пакорная лёсу, яна апусціла вочы, у якіх застыла недаўменне перад бядой, што прыціснула яе.
