Але дзеці! Што з дзецьмі? Дзе яны?..
Пра тое самае думала і жанчына.
— Так не можа працягвацца, — прамовіла яна.
— Тсс! — шапнуў ён, прылажыўшы палец да губ.
Яна казала далей, не слухаючы:
— Навошта вы мяне выратавалі? Я вам гэтага не дарую. Лепш-бы я памерла: я бачыла-б іх адтуль. Я ведала-б, дзе яны. Яны мяне не бачылі-б, але я была-б каля іх. І мёртвая можа ахоўваць сваіх дзяцей.
Ён узяў яе руку і памацаў ёй пульс.
— Супакойцеся. У вас зноў пачнецца трасуха.
Яна спытала яго груба:
— Калі мне можна будзе пайсці?
— Пайсці?
— Ну але. Ісці іх шукаць.
— Ніколі, калі вы будзеце хвалявацца. А калі вы будзеце трымаць сябе разумна, то, можа, і заўтра.
— Што значыць, па-вашаму, трымаць сябе разумна?
— Спадзявацца на бога.
— На бога? А што ён зрабіў з маімі дзецьмі?
Яна нібы брэдзіла. Але вось яе голас зноў зрабіўся мяккім.
— Зразумейце, — казала яна, — я не магу так заставацца. У вас не было дзяцей, а ў мяне былі: гэта розніца. У вас-жа ніколі не было дзяцей? Не?
— Не, — адказаў Тэльмарш.
— А ў мяне толькі і было дарагога, што дзеці. Што я буду рабіць без іх? Хоць-бы мне растлумачылі… Я ніяк не зразумею, чаму ад мяне адабралі дзяцей. Я бачу… адчуваю, што адбываецца нешта дзіўнае, але не магу сцяміць. У мяне забілі мужа, мяне расстралялі. Завошта?.. Я не разумею.
— Ну вось, у вас зноў пачынаецца гарачка, — сказаў Тэльмарш. — Не гаварыце так многа.
