Салдаты згрудзіліся наўкол і моўчкі глядзелі на няшчасную.
Удава і трое сірат… Адны, усімі пакінутыя… Уцякалі ад ваеннай навальніцы, ахапіўшай усё неба да самага гарызонта… Голад, смага… Замест ежы — трава. Замест прытулку — адкрытае неба.
Сержант падышоў да жанчыны і схіліўся над малюткай. Раптам дзяўчынка выпусціла грудзь, ціханька павярнула галаву, паглядзела сваімі цудоўнымі блакітнымі вачыма на схілены над ёй страшны, парослы шчацінай твар і ўсміхнулася.
Сержант выпрастаўся; буйная слязіна скацілася па яго шчацэ і застыла на кончыку лютага вуса.
Ён загаварыў гучным голасам:
— Таварышы! З усяго гэтага вынікае, што нашаму батальёну выпадае зрабіцца бацькам. Усынавім гэтых трох дзяцей. Згодны?
— Хай жыве Рэспубліка! — закрычалі салдаты.
— Вырашана, — сказаў сержант і, распасцёршы рукі над галовамі маці і дзяцей, дадаў:
— Вось дзеці батальёна Чырвонай Шапкі!
Маркітантка заскакала ад радасці.
— Пад адной шапкай тры галавы.
Яна раптам залілася слязмі і кінулася абнімаць бедную ўдаву.
— Хай жыве Рэспубліка! — паўтарылі салдаты.
А сержант сказаў жанчыне:
— Хадзем з намі, грамадзянка!
