чуўшы іх трывожны крык, рэбяты паднялі галовы; макрыца была забытая. Жоржэта паказала пальчыкам на ластавак і закрычала:
— Пускі!
Рэне-Жан строга паправіў яе:
— Ах, ты, дзяўчынка! Не пускі, а птушкі!
— Птускі, — паўтарыла Жоржэта.
І ўсе трое пачалі глядзець на ластавак.
Праз мінуту ў акно заляцела пчала, — прыляцела шумна, з гучным зыкам, нібы кажучы: «Лячу, лячу! Пагасціла ў кветак, цяпер прыляцела наведаць дзетак. Ну, што вы тут робіце, малышы?»
Пчала — добрая гаспадыня: яна пяе за работай, а часам і бурчыць. Уся тройка рэбят сачыла за пчалой, не адводзячы, вачэй. Пчала абляцела ўсю бібліятэку, зазірнула ва ўсе закавулкі. Яна, відаць, адчувала сябе, як дома, у сваім уласным вуллі.
Трапечучы крылкамі і меладычна зумкаючы, яна бадзялася ад шафы да шафы, пазіраючы праз шкло на загалаўкі кніг, нібы ўмела чытаць. Скончыўшы свой агляд, яна паляцела.
— Дамоў пайшла, — сказаў Рэне-Жан.
— Гэта таксама звярок, — сказаў Гро-Алэн.
— Не, — адказаў Рэне-Жан, — гэта муха.
— Муха, — паўтарыла Жоржэта.
Пасля таго Гро-Алэн, знайшоўшы на падлозе вяровачку з вузялком на канцы, узяў яе двума пальцамі і пачаў круціць вакол сябе і з глыбокай увагай сачыць, як яна апісвае кругі. Жоржэта, якая зноў ператварылася ў чатырохногую істоту, адправілася ў падарожжа па падлозе і ў сваю чаргу зрабіла адкрыцце: знайшла старое крэсла з трухлявай абіўкай і вылезшым з дзір конскім воласам. Стоячы ля гэтага крэсла, яна старанна калупала пальчыкам дзіры і выцягвала з іх
