Ён пачаў гучным голасам:
— «Французская рэспубліка, адзіная і недзялімая…»
Раздаўся грукат барабана. Натоўп заварушыўся. Адны знялі свае каўпакі, другія яшчэ больш насунулі свае капелюшы. У той час у Брэтані па тым, што было надзета на галаве, можна было бадай без памылкі пазнаць, якіх палітычных поглядаў прытрымліваецца чалавек: капелюшы выдавалі раялістаў, каўпакі — рэспубліканцаў. Гоман сціх, усе слухалі. Глашатай пачаў чытаць:
— «… У моц даных нам Камітэтам грамадскага ратавання інструкцый і паўнамоцтваў»…
У другі раз загрукатаў барабан. Глашатай чытаў:
— «… і ў выкананне дэкрэта Нацыянальнага Канвента, які абвяшчае па-за законам усіх мяцежнікаў, узятых са зброяй у руках, і карае найвышэйшай крымінальнай карай кожнага, хто дасць ім прытулак або будзе садзейнічаць іхнім уцёкам…»
Глашатай махнуў сваім плакатам і пачаў далей:
— «… абвяшчаюцца стаячымі па-за законам асобы, вядомыя пад наступнымі імёнамі і прозвішчамі…»
Натоўп настаражыўся.
— «… Лантэнак, разбойнік…»
Голас глашатая грымеў цяпер, як труба. Ён паўтарыў:
— «… Лантэнак, разбойнік, былы маркіз…»
— Гэта мансен'ёр, — прамармытаў нейкі селянін.
І ў натоўпе зашапталіся:
— Гэта мансен'ёр, мансен'ёр…
— «… Іманус, разбойнік…»
Двое сялян пераглянуліся.
— Гэта Гуж-ле-Бруан.
— Так, празваны Страхам сініх.
Глашатай між тым чытаў далей:
