— «... Гран-Франкёр, разбойнік…»
Пачуліся галасы:
— Гэта ксёндз.
— І заўсёды быў разбойнікам, — уставіў чалавек у каўпаку.
— «… Буануво, разбойнік, — чытаў глашатай. — Два браты Пік-ан-Буа, разбойнікі… Гузар, разбойнік… Пан'е, разбойнік…»
— Віконт дэ-Сефер.
— «… Плас-Нет, разбойнік…»
— Гэта пан дэ-Жамуа.
Глашатай усё чытаў, не звяртаючы ўвагі на каментарыі.
— «…Гінуазо, разбойнік, Шатэнэ, па прозвішчу Робі, разбойнік, Гуанар, разбойнік…»
У натоўпе пачуліся галасы:
— Гэты з Рулье!
— Так, так, ведаем: яго мянушка — Залатая Галінка.
— Яго брата забілі ў часе атакі на Пантарсон.
— Слухайце! — крыкнуў глашатай. — Я канчаю спіс. «Бель-Вінь, разбойнік, Ла-Мюзет, разбойнік, Сабр-Ту, разбойнік, Брэн-Д'Амур, разбойнік…»
Нейкі дзяцюк штурхануў локцем стаяўшую побач з ім дзяўчыну. Дзяўчына ўсміхнулася. Глашатай чытаў далей:
— «… Шант-ан-Івер, разбойнік, Ле-Ша, разбойнік… Табуз, разбойнік…»
Глашатай трасянуў плакатам, і барабаншчык забарабаніў. Затым ён зноў пачаў чытаць:
— «Усе вышэйпамянёныя асобы, дзе-б яцы ні былі ўзятыя, пасля прызнання іх асобы будуць неадкладна пакараныя смерцю…»
Натоўп захваляваўся. Глашатай прадаўжаў:
