— Толькі і чуеш навакол: «Лантэнак, Лантэнак». Хацеў-бы я ведаць, хто ён такі, — сказаў нейкі буржуа.
Другі буржуа адказаў яму:
— Гэта былы маркіз.
А трэці дадаў:
— Адзін з тых, што расстрэльваюць жанчын.
Мішэль Флешар пачула гэта і сказала:
— Гэта праўда.
Усе абярнуліся. Яна дадала:
— Мяне таксама расстралялі.
Дзіўна было чуць такія словы: жывая жанчына сцвярджала, што яна памерла. Усе пачалі разглядаць яе не надта прыязна.
І сапраўды, на яе непрыемна было глядзець: змардаваная, дрыжачая, яна ледзь трымалася на нагах і азіралася па баках, як зацкаваны звер, спуджаная ад жаху. У роспачы жанчыны ёсць нешта жудасна-бездапаможнае: страшна бачыць слабую істоту ва ўладзе жорсткага лёсу. Але народ прасцей глядзіць на рэчы. Адзін з сялян прамармытаў:
— Можа гэта шпіёнка?
— Маўчы і ідзі адсюль! — шапнула ёй зноў тая жанчына, што гаварыла з ёй раней.
Мішэль Флешар адказала ёй:
— Я-ж не раблю нічога дрэннага, я толькі шукаю сваіх дзяцей.
Добрая жанчына пераглянулася з людзьмі, дакранулася пальцам да свайго ілба, падміргнула і сказала:
— Гэта дурная, прыдуркаватая.
Потым адвяла яе ўбок і дала ёй корж. Мішэль прагна пачала есці.
— І то праўда, — пачуліся галасы. — Глядзіце, яна есць, як звер: пэўна дурная.
