хляве. А іду я ў Тург. Я не валацуга якая-небудзь, не зладзейка. Хіба вы не бачыце, што я кажу праўду? Вы павінны дапамагчы мне знайсці маіх дзяцей. Я не тутэйшая, мяне расстралялі, але я не ведаю, дзе гэта было.
Сялянка паківала галавой і сказала:
— Паслухай, любая: у такі непакойны час, як наш, цябе могуць арыштаваць.
— О, божа! Мне трэба ў Тург! — ускрыкнула бедная маці. — Мадам! Прашу вас, малю, заклінаю ўсім, што ёсць святога на зямлі, — скажыце, як трапіць мне ў Тург?
Сялянка раззлавалася.
— Кажу табе, не ведаю. А каб і ведала, не сказала-б. Гэта нядобрае месца. Няма чаго табе хадзіць туды.
— Я ўсёроўна пайду, — сказала Мішэль і рушыла ў дарогу.
Сялянка паглядзела ёй услед і прабурчэла:.
— Ёй трэба усё-такі што-небудзь есці.
Сялянка пабегла за ёй і сунула ёй у руку яшчэ адзін корж.
— Гэта табе на вячэру, — сказала яна.
Мішэль Флешар узяла корж, нічога не адказала, не павярнула нават галавы і пайшла далей.
Яна вышла з вёскі.
Ля апошніх дамоў ёй трапіліся насустрач трое маленькіх дзяцей, абадраных і басаногіх. Яна спынілася, паглядзела на іх і сказала:
— Не, не мае: тут дзве дзяўчынкі і хлопчык.
І, бачачы, што дзеці глядзяць на яе корж, яна аддала яго ім. Яны спалохаліся гэтай дзіўнай жанчыны, але корж узялі. Мішэль Флешар знікла ў лесе.
