— А раней казалі, што з Фужэра.
— Адкуль-бы яна ні ўзялася, яе паслаў сам д'ябал.
— Гэта праўда.
— Дык няхай яна і адпраўляецца да яго.
— Ціха! Маўчыце!
Пачуўся грукат колаў і стук конскіх падкоў. Здалёк, на вузкай, сціснутай платамі дарозе, можна было разгледзець коннікаў і павозку з нейкім грузам: Усё гэта пасоўвалася ў іх бок.
— Гэта, яна! — сказаў адзін з людзей, відаць начальнік дружыны.
— Яна, яна! Во і канвой, — пацвердзіў другі.
— А колькі чалавек канвоя?
— Дванаццаць.
— А казалі, штб дваццаць.
— Дванаццаць ці дваццаць, — усёроўна, усіх пазабіваем.
— Пачакайце, пакуль пад'едуць бліжэй.
Хутка пасля гэтага павозка і коннікі, якія схаваліся былі за паваротам дарогі, вынырнулі зусім блізка.
— Хай жыве кароль! — крыкнуў начальнік дружыны.
Разлёгся залп соцень стрэльбаў. Калі дым рассеяўся, канвой знік. Сем чалавек звалілася з коней, а астатнія пяць ускакалі. Сяляне падбеглі да павозкі.
— Вось табе і на! — ускрыкнуў важак. — Гэта не гільятына, а лесніца.
На возе ляжала прыстаўная лесніца, і больш не было ніякага грузу. Абодва кані дрыгалі на зямлі раненыя; фурман быў забіты шальной куляй: ніхто не цаляў ў яго.
— Ну, усёроўна, — сказаў важак, — лесніцу везлі пад канвоем, гэта падазрона. І везлі ў Парын'е, а там замак Тург, — значыцца, яна прызначалася для прыступу.
