І яшчэ раз труба і ражок абмяняліся сігналамі.
— Што гэта значыць? — спытаўся Говен у Гешана. — Што надумаў Сімурдэн.
Сімурдэн між тым падышоў да самай вежы, махнуў белай хусткай і сказаў гучным голасам:
— Эй, вы, людзі, што седзіцё ў вежы! Ці ведаеце вы мяне?
Голас Імануса адгукнуўся з вышкі:
— Ведаем!
— Я ўпаўнаважаны Рэспублікі.
— Ты былы кюрэ парафіі Парын'е.
— Я дэлегат Камітэта грамадскага ратавання.
— Ты поп і рэнегат.
— Я камісар рэволюцыйнага ўрада, Сімурдэн.
— Ты вераадступнік і д'ябал.
— Вы мяне ведаеце.
— Мы ненавідзім цябе.
— Вы, значыцца, будзеце задаволены, калі я траплю ў вашы рукі?
— Нас тут восемнаццаць чалавек, апрача мансен'ёра, і кожны з нас ахвотна аддасць сваю галаву за тваю.
— Дык ведайце: я аддаюся вам у рукі.
Наверсе пачуўся дзікі рогат, і той-жа голас крыкнуў:
— Ідзі!
Унізе ўвесь лагер замер у глыбокім маўчанні: усе чакалі, што будзе далей. Сімурдэн прадаўжаў:
— Я аддаюся ў вашы рукі, але з адной умовай.
— З якой?
— Слухайце ўважліва.
— Кажы.
— Вы ненавідзеце мяне, так?
— Ненавідзім.
— А я вас люблю: я — ваш брат.
