Уцякаць не было куды. Праз бібліятэку? Але на ўзвышшы стаяла шэсць зараджаных гармат, накіраваных на замак. Праз верхнія пакоі?.. Навошта? З верхняга паверха можна было прабрацца толькі на дах, а з даху — толькі кінуцца ўніз галавой.
З усёй банды ўцалела сем чалавек; яны разумелі, што ратунку няма, што яны запёртыя, што тая самая тоўстая сцяна, якая іх абараняла, цяпер выдае іх ворагу. Яны яшчэ не былі ўзятыя, але ўжо адчувалі сябе палоннікамі.
Маркіз сказаў:
— Сябры мае, усё скончана.
Усе апусціліся на калені, трымаючы ў руках пацеркі. Стук прыкладаў аб ступенькі лесніцы набліжаўся.
Маркіз устаў.
— А цяпер час паміраць, — сказаў ён.
— І забіваць, — дадаў Іманус.
Куфар, што загараджваў уваход, пачаў трашчаць пад ударамі прыкладаў.
— Так, мы ў магіле, — сказаў маркіз.
Усе нахілілі галовы і пачалі хрысціцца. Куты куфар, у які білі нібы молатам, звінеў хаўтурным звонам. Раптам за іх спіной пачуўся малады, бадзёры голас:
— Я-ж казаў вам, мансен'ёр!
Усе абярнуліся, страшэнна здзіўленыя.
У сцяне адчыніўся патаемны ход. Адзін з камняў, шчыльна дапасаваны да суседніх, але не прымацаваны да іх цэментам, з двума жалезнымі скобамі ўверсе і ўнізе, падобна да турнікета, павярнуўся на сваёй асі і адкрыў у сцяне з правага і левага боку ад асі два праходы, настолькі шырокія, што ў іх мог пралезці чалавек. Праз шчыліну гэтай нечаканай дзверы відаць былі ступенькі вінтавой лесніцы. На ёй з'явіўся чалавек. Маркіз пазнаў Гальмало.
