вось пракляты камень занаравіўся. Цяпер вораг убачыць адчынены патаемны ход і можа пагнацца. Нельга марудзіць ні мінуты. Ідзіце хутчэй!
Іманус палажыў руку на плячо Гальмало.
— Таварыш, колькі трэба часу, каб выйсці ў лес гэтым ходам?
— Чвэрць гадзіны.
— Значыцца, — сказаў Іманус, — калі вораг уварвецца сюды праз чвэрць гадзіны, то…
— То яму нас не дагнаць.
— Але ў нас няма і чвэрці гадзіны ў запасе, — сказаў маркіз.
— Праз пяць мінут яны будуць тут. Гэты стары куфар нядоўга пратрымаецца: ад некалькіх удараў прыкладамі ён разляціцца ў трэскі. Чвэрць гадзіны! Ды хто-ж іх затрымае на чвэрць гадзіны?
— Я! сказаў Іманус.
— Ты?
— Так, я, мансен'ёр. Слухайце. З нас шасцярых пяцёра раненыя. У мяне-ж няма ніводнай драпіны.
— І ў мяне таксама, — сказаў маркіз.
— Вы — начальнік, мансен'ёр, а я — просты салдат. Гэта розніца. Я бяруся затрымаць ворага прынамсі на поўгадзіны. Колькі ў вас зараджаных пісталетаў?
— Чатыры.
— Лажыце іх на падлогу, вунь сюды.
Усе паслухаліся яго.
— Добра. Я застаюся. Ім будзе з кім павалаводзіцца. А цяпер ідзіце хутчэй!
— Да хуткага пабачэння, — сказаў Іманусу маркіз.
— Не, мансен'ёр. Адсюль мне жывым не выйсці.
Усе адзін за адным пачалі спускацца па вузкай лесніцы; раненых прапусцілі наперад. Пакуль пярэднія спускаліся, маркіз выняў аловак з свайго блакнота
