і накрэмзаў некалькі слоў на камні, які больш ужо не паварочваўся і пакідаў адчыненым патаемны ход.
— Ідзіце-ж, мансенёр, усе ўжо вышлі! — сказаў Гальмало, выходзячы ў сваю чаргу.
Маркіз паследаваў за ім.
Іманус застаўся адзін.
КАТ
З чатырох зараджаных пісталетаў, што ляжалі на каменнай падлозе, Іманус узяў два, па адным у кожную руку, і падышоў збоку да выхаду на лесніцу, загароджаную куфарам.
Нападаючыя, відаць, баяліся напароцца на якую-небудзь нечаканасць накшталт выбуху або адной з тых катастроф, у якіх разам з пераможанымі гінуць і пераможцы. Наколькі імклівы быў першы прыступ, настолькі-ж асцярожна вёўся другі. Нападаючыя не маглі, а можа і не хацелі, адразу знішчыць барыкаду, якая загароджвала ўваход. Яны разбілі прыкладамі дно куфара, а верх прадзіравілі штыхамі і скрозь гэтыя дзіры стараліся разгледзець, што робіцца ў пакоі, перш чым рызыкнуць уварвацца ў яго.
Святло ад ліхтароў, якімі яны асвятлялі лесніцу, праходзіла ў гэтыя дзіры, і ў адной дзіры Іманус заўважыў чыёсьці паглядаючае вока. Ён быстра нацэліўся ў яго з пісталета і спусціў курок. Раздаўся стрэл, і Іманус з вялікай радасцю пачуў крык. Куля трапіла ў вока і прабіла галаву салдату, што глядзеў у дзіру. Той упаў на спіну і пакаціўся па лесніцы.
Між тым нападаючыя прабілі ў куфры ля самай падлогі дзве досыць вялікія дзіркі, праз якія было вельмі зручна страляць. Іманус скарыстаў адну з гэтых саматужных байніц: ён прасунуў у яе руку і стрэліў
