Радубу кінулася ў вочы акно з маленькіх люстэрак, якімі былі пакрыты сцены. Ён падышоў да яго, зірнуў на свой скрываўлены твар з адстрэленым вухам і буркнуў:
— Але-ж здорава яны мяне аздобілі!
І тут толькі ён агледзеўся навакол і вельмі здзівіўся, убачыўшы, што пакой пусты.
— Ды тут нікога няма! — усклікнуў ён.
Раптам ён убачыў шчыліну ў сцяне і патаемную лесніцу.
— А, разумею! Уцяклі… Таварышы, сюды! Ідзіце ўсе! Іх няма! Яны ўцяклі! У гэтай праклятай старай вежы зроблены дзіры ў сценах. Я знайшоў дзіру, у якую яны шмыгнулі… Во на якія штукі пускаюцца, нягоднікі! Усе паўцякалі!..
Раптам грымнуў пісталетны стрэл. Куля зачапіла локаць Радуба і ўдарылася ў сценку.
— Эге! Ды тут нехта ёсць! Цікава ведаць, хто зрабіў мне такую ласку?
— Я! — адгукнуўся нечы голас.
Радуб выцягнуў галаву і разгледзеў у цемры на падлозе тое, што было раней Іманусам.
— Папаўся! — закрычаў ён. — Усе ўцяклі, але табе гэта не ўдасца.
— Ты думаеш? — сказаў Іманус.
Радуб ступіў да яго.
— Эй, ты, ляжачы, хто ты такі?
— Я хоць і ляжачы, а плюю на тых, што стаяць на нагах.
— Што гэта ў цябе ў правай руцэ?
— Пісталет.
— А ў левай?
— Мае кішкі.
— Я бяру цябе ў палон.
