— Паспрабуй.
І, схіліўшыся над запаленым кнотам, Іманус дыхнуў на яго сваім апошнім дыханнем і памёр.
Праз некалькі мінут Говэн і ўсе іншыя ўвайшлі ў зал. Яны ўбачылі адчынены ход у сцяне, перашукалі зверху данізу, агледзелі патаемную лесніцу: яна вывадзіла ў яр. Не заставалася ніякіх сумненняў: абложаныя ўцяклі праз гэты ход. Агледзелі Імануса: ён быў мёртвы. Говэн з ліхтаром у руцэ падышоў да павернутага камня. Ён і раней чуў расказы пра гэты камень, але, як і ўсе, лічыў іх проста байкай. Разглядаючы камень, ён заўважыў, што на ім нешта напісана алоўкам. Ён паднёс ліхтар да гэтага надпісу і прачытаў:
|
«Да пабачэння, пан віконт. |
Да Говэна падышоў Гешан. Усякае праследаванне было ўжо бескарыснае. З моманту ўцёкаў прайшло шмат часу, і ўцекачы былі ўжо далёка. Дагнаць іх не было ніякай мажлівасці: на іх баку былі кусты, яры, пушчы лесу, усё насельніцтва. Фужэрскі лес быў суцэльнай пасткай… Што было рабіць? Прыходзілася пачынаць усё спачатку. Говэн і Гешан выказвалі сваю прыкрасць і абгаварвалі далейшыя планы. Сімурдэн хмура слухаў, не кажучы ні слова.
— Дарэчы, Гешан, дзе выратоўчая лесніца? — спытаў Говэн.
— Лесніцу не прывезлі, камандзір.
— Як-жа-ж так? Мы бачылі павозку пад канвоем.
— На ёй прывезлі не лесніцу.
— А што-ж?
— Гільятыну,- сказаў Сімурдэн.
