— А мансен'ёру добра вядомая гэта мясцовасць?
— Ды як яшчэ!
— А як наконт зборнага пункта? Вы не змянілі свайго рашэння? У камня Говэнаў, так?
— Так, заўтра а поўдні.
— Я прыду. Мы ўсе прыдзем. — Гальмало памаўчаў і раптам загаварыў другім тонам: — Ах, мансен'ёр, падумаць толькі, што мы з вамі былі ўдвух у адкрытым моры, — вы ды я, — і я хацеў вас забіць, не ведаючы, што вы — мой пан, а вы маглі мне гэта сказаць і не сказалі… Які вы незвычайны чалавек!
— Так, Англія, адна толькі Англія, — сказаў маркіз. — Другога выхаду няма. Праз два тыдні англічане павінны быць ва Францыі.
— Я яшчэ не паспеў даць справаздачу мансен'ёру, — сказаў Гальмало. — Я выканаў усе вашы даручэнні.
— Мы пагаворым аб гэтым заўтра.
— Слухаю. Да заўтра, мансен'ёр.
— Добра. А цяпер бывай, ідзі.
Гальмало пайшоў. Праз хвіліну ён знік у цемры. Чуваць быў шолах галін; потым усё сціхла. Яшчэ некалькі секунд, і ўжо ніхто не знайшоў-бы яго слядоў. Нездарма гэтая частка Брэтані, уся зрытая ярамі, пакрытая непраходнымі лясамі, лічылася такой добрай дапаможніцай для ўцекачоў. Тут чалавек не хаваўся з вачэй, а раптам знікаў. Гэтая магчымасць раптоўных знікненняў і затрымлівала рэспубліканскія войскі перад вечна выслізгаючай Вандэяй, перад гэтым няўлоўным ворагам, такім страшным у сваёй здольнасці знікаць.
Маркіз не спяшаўся ісці. Ён адчуваў радаснае хваляванне, дыхаючы вольным паветрам пасля таго, як ён дыхаў пахам крыві, пасля ўсяго, што ён перажыў за апошнія дзве гадзіны.
