Ла-В'ёвіль паківаў галавой. Потым спытаўся:
— Капітан, высадзім мы марскую пяхоту?
— Так, калі пабярэжжа за нас. Не, калі яно акажацца варожым. На вайне бываюць выпадкі, калі даводзіцца ламацца ў дзверы, а бывае і так, што выгадней праслізнуць цішком. Грамадзянская вайна заўсёды павінна мець у кішэні падабраны ключ у запасе. Мы зробім тое, што будзе магчыма. Галоўнае — знайсці правадыра.
Ля-В'ёвіль хвіліну падумаў і сказаў:
— Тут трэ' было-б прынца, французскага прынца, прынца крыві, сапраўднага…
— Навошта? У нас-жа словам «прынц»…
— Завуць «труса». Я ведаю, капітан. Але гэта трэба для таго, каб уздзейнічаць на гэтае вясковае быдла.
— Дарагі мой Шэвалье, прынцы не хочуць біцца.
— Абыйдземся і без іх.
Буабертло машынальным рухам прыціснуў руку да ілба, нібы выціскаючы з яго нейкую думку, нарэшце, сказаў:
— Што-ж, паспрабуем пакуль гэтага генерала.
— Ён — чыстакроўны дваранін.
— Вы думаеце, ён спраўдзіць надзеі?
— Так, калі будзе добры, — сказаў Ла-В'ёвіль.
— Гэта значыць, бязлітасны, — паправіў Буабертло.
Граф і Шэвалье зірнулі адзін на аднаго.
— Граф дзю-Буабертло, вы знайшлі адпаведнае слова. Бязлітасны! Але, вось акурат тое, што нам трэба. Гэтая вайна не павінна ведаць літасці. Надышоў час крыважэрных. Царазабойцы адсеклі галаву Людовіку шаснаццатаму — мы пасячэм царазабойцаў. Так, няўмольны палкаводзец, які не ведае літасці, — вось каго нам трэба. У Анжу і ў Верхнім Пуату начальнікі гуляюць у велікадушша, даруюць і мілуюць,
