такой дзіўнай зары. Усе трое глядзелі на яе з захапленнем.
Пажар разгараўся. Даўгія палаючыя галаўні фейерверкам разляталіся ў паветры, свецячыся ў цемнаце: здавалася, гэта каметы гуляюць, ганяючыся адна за адной. Агонь раскідлівы; свае багацці ён рассыпае па ветру.
— Прыгожа! — сказала Жоржэта.
Усе трое прыўзняліся і выцягнулі шыйкі.
— Яны прачынаюцца! — закрычала маці.
Рэне-Жан ускочыў; за ім ускочыў Гро-Алэн, а за Гро-Алэнам — Жоржэта. Рэне-Жан пацягнуўся, падышоў да акна і сказаў:
— Як горача!
— Голаца! — паўтарыла Жоржэта.
Маці пачала клікаць іх:
— Дзеткі мае! Рэне! Адэн! Жоржэта!
Дзеці азіраліся навакол, намагаючыся зразумець, хто іх кліча. Тое, што палохае дарослага чалавека, дзіця толькі дзівіць, а хто лёгка здзіўляецца, таго нялёгка спалохаць: няведанне не ведае страха.
Маці клікнула яшчэ раз:
— Рэне! Алэн! Жоржэта!
Рэне-Жан абярнуўся на голас. У дзяцей кароткая памяць, але ўспамінаюць яны хутка; усё мінулае здаецца ім учарашнім днём. Рэне-Жан убачыў маці, не знайшоў у гэтым нічога дзіўнага і сказаў:
— Мама!
— Мама! — паўтарыў за ім і Гро-Алэн.
— Мама! — прамовіла Жоржэта і працягнула да маці свае ручкі.
— Дзетачкі мае! — крыкнула маці.
