Сімурдэн падняў галаву, скрыжаваў на грудзях рукі і, не спускаючы вачэй з дзвярэй, крыкнуў:
— Прывядзіце арыштаванага!
На парозе паказаліся два канваіры і паміж іх арыштант.
Сімурдэн уздрыгануўся.
— Говэн! Ты? — вырвалася ў яго, і ён хуценька дадаў: — Я патрабаваў арыштанта.
— Арнштант — я, — сказаў Говэн.
— Як ты? А Лантэнак?
— Лантэнак вольны.
— Уцёк?
— Уцёк.
— Так, так, разумею, — прамармытаў дрыжачым голасам Сімурдэн. — Ён-жа гаспадар замка, яму вядомы ўсе ходы і выхады. У падзямеллі, пэўна, ёсць патаемны ход. Як я аб гэтым не падумаў! Ён, вядома, мог уцячы, нават без чужой дапамогі.
— Яму памаглі, — сказаў Говэн.
— Памаглі ўцячы? Але хто-ж?
— Я.
— Ты?
— Я.
— Ты не ведаеш, што кажаш!
— Я ўвайшоў да яго ў камеру. Мы былі з ім адны. Я накінуў на яго мой плашч, спусціў яму на твар капюшон, і ён вышаў заместа мяне, а я застаўся ў камеры. І вось я тут, перад вамі.
— Ты не мог гэтага зрабіць!
— Я гэта зрабіў.
— Гэта немагчыма!
— Гэта так.
— Прывядзіце Лантэнака!
— Яго тут няма. Салдаты, убачыўшы яго ў маім
