плашчы, прынялі яго за мяне і прапусцілі. Тады-ж было яшчэ цёмна.
— Ты звар'яцеў!
— Я сказаў вам усё, як было.
Зрабілася ціха. Нарэшце Сімурдэн, ледзь выгаварваючы словы, прамовіў:
— Калі так, то ты заслугоўваеш…
— Смерці, — дасказаў Говэн.
Сімурдэн быў бледны, як мярцвяк, і нерухомы, як чалавек, якога забіла маланка. Здавалася, ён не дыхаў. На ілбе ў яго выступілі буйныя каплі поту. Авалодаўшы сяк-так сваім голасам, ён сказаў:
— Канвой! Падвядзіце падсуднага да яго месца.
Говэн апусціўся на табурэт.
— Канвой! Выняць шаблі! — камандаваў Сімурдэн.
У ваенных судах гэта была звычайная формула для тых выпадкаў, калі абвінавачанаму пагражала кара смерцю.
Канваіры вынялі шаблі.
Голас Сімурдэна быў цвёрды і спакойны, калі ён звярнуўся да Говэна і сказаў:
— Падсудны, устаньце!
І далей не казаў яму «ты».
ГАЛАСАВАННЕ
Говэн устаў.
Сімурдэн пачаў допыт.
— Ваша імя?
— Говэн.
— Ваша званне?
— Камандуючы экспедыцыйным атрадам паўночных берагоў.
— Вы даводзіцеся сваяком уцёкшаму злачынцу?
— Я яго ўнучаты пляменнік.
