Каб усе, хто тут быў, ляжалі ў магіле, то і тады цішыня не магла быць больш глыбокай.
Урачыстым, павольным, цвёрдым голасам Сімурдэн прамовіў:
— Падсудны Говэн, мы разгледзелі вашу справу. Ад імя Рэспублікі ваенны суд большасцю двух галасоў супроць аднаго… — Ён прыпыніўся, нібы затым, каб даць сабе час падумаць. Перад чым ён вагаўся? Перад смяротным прыгаварам? Перад апраўданнем? Усе стоілі дыханне. Ён скончыў: — …прыгаварвае вас да кары смерцю.
Пакута абавязка была напісана на яго мёртвым твары. Але гэта быў толькі мімалётны выраз; ён мільгануў і знік.
Твар Сімурдэна зноў зрабіўся каменным. Ён сеў, надзеў капялюш і сказаў:
— Говэн, заўтра з усходам сонца вы будзеце пакараны смерцю.
Говэн устаў, пакланіўся суду і сказаў:
— Дзякую суддзям.
— Адвядзіце асуджанага, — загадаў Сімурдэн.
Ён зрабіў знак рукой. Дзверы цямніцы адчыніліся, прапусцілі Говэна і зачыніліся за ім. Канваіры засталіся на варце ля дзвярэй з голымі шаблямі.
Радуб паваліўся на падлогу, страціўшы прытомнасць. Яго вынеслі.
ПАСЛЯ СІМУРДЭНА-СУДДЗІ — СІМУРДЭН-НАСТАЎНІК
Ваенны лагер падобны на асінае гняздо, асабліва ў рэволюцыйныя эпохі. Адважны рэспубліканскі атрад, узяўшы замак Тург, усхваляваны апошнімі падзеямі, гудзеў на розны манер, як патрывожаны вулей. Даве-
