— Чалавек, якога мы вязем як пасажыра, — прадстаўнік караля. Яго аддалі пад нашу ахову, мы павінны яго зберагчы. Ён патрэбен для інтарэсаў французскай кароны. За адсутнасцю прынца крыві ён будзе, — прынамсі мы так мяркуем, — правадыром вандэйскіх дружын. Гэта вядомы баявы генерал. Ён павінен быў прыстаць да берагоў Францыі разам з намі. Што рабіць, — цяпер прыстане без нас. Выратаваць галаву — значыць усё выратаваць.
— Верна! Верна! — закрычала каманда.
Капітан казаў далей:
— Ён таксама будзе сур'ёзна рызыкаваць, дабрацца да берага нялёгка. Каб паспяхова змагацца з хвалямі, патрэбна вялікая лодка. Але толькі маленькая лодка можа незаўважанай праскочыць міма крэйсераў. Для высадкі трэба выбраць такое месца берага, дзе не пагражала-б небяспека сутыкнуцца з ворагам: лепш прыстаць па суседству з Фужэрам. Патрэбен спрактыкаваны матрос — добры грабец і добры плавец, ды яшчэ каб добра ведаў берагі і ўсе яго бухтачкі. Пакуль яшчэ досыць цёмна, шлюпка можа адыйсці незаўважанай. А там яна зусім схаваецца за парахавым дымам. Яна настолькі малая, што лёгка пройдзе па мелкаводдзю. Для нас няма выхаду, а для маленькай шлюпкі ёсць. Яна на вёслах адыйдзе як мага далей. Караблі ворага не заўважаць яе. А мы, са свайго боку, пастараемся адцягнуць іх увагу. Ці так я кажу?
— Верна! Верна! — зноў падхапіла ўся каманда.
— Нельга траціць ні мінуты. Хто хоча везці нашага пасажыра?
З цёмных радоў выступіў чалавек і сказаў:
— Я.
