— За тое, што вы забілі майго брата.
Стары спакойна адказаў:
— Я пачаў з таго, што выратаваў яму жыццё.
— Так, гэта праўда. Спачатку вы яго выратавалі, а потым забілі.
— Не я яго забіў.
— А хто-ж?
— Яго ўласная віна.
Матрос глядзеў на старога разгубленым поглядам. Потым яго бровы зноў гнеўна ссунуліся.
— Як вас завуць? — спытаў стары.
— Завуць мяне Гальмало, але вам няма патрэбы ведаць маё імя: я магу вас забіць і не называючы сябе.
У гэтую мінуту сонца ўзышло.
Кананада яшчэ ішла, але з перапынкамі, нібы з апошняй моцы. Густыя клубы дыму засцілалі гарызонт. Лодку, якою грабец больш не кіраваў, адносіла ветрам.
Матрос правай рукой выхапіў з-за пояса пісталет, а ў левую ўзяў пацеркі.
Стары ўстаў на карме ва ўвесь рост.
— Ці верыш ты ў бога? — спытаў ён.
— Веру. «Ойча наш, які на небе» — адказаў матрос і перахрысціўся.
— Ёсць у цябе маці?
— Ёсць.
Ён яшчэ раз перахрысціўся і дадаў:
— Ну, што-ж вы, мансен'ёр? Даю вам мінуту, каб падрыхтавацца да смерці.
І ён узвёў курок.
— Чаму ты называеш мяне мансен'ёрам?
— Таму што вы — сен'ёр: гэта відаць.
— У цябе ёсць сен'ёр?
