— Так. І важны сен'ёр. Хіба можна жыць без сен'ёра?
— Дзе ён?
— Не ведаю. Ён уцёк з нашых месц. Яго завуць маркіз дэ-Лантэнак, віконт дэ-Фонтэне. У Брытані ён — прынц, яму належыць маёнтак Сямі Лясоў. Я ніколі яго не бачыў, але гэта не перашкаджае яму быць маім панам.
— А каб ты яго ўбачыў, ці паслухаўся-б ты яго?
— Вядома! Я быў-бы язычнікам, каб не падначальваўся свайму пану. Мы абавязаны слухацца і бога і караля, — кароль-жа ўсёроўна, што бог на зямлі, — а пасля іх — сен'ёра, які для нас тое самае, што кароль… Але не ў гэтым зараз справа. Вы забілі майго брата, і я павінен забіць вас.
Стары сказаў:
— Я правільна зрабіў, забіўшы твайго брата.
Матрос сціснуў у кулаку пісталет.
— А ўсё-такі я вас заб'ю.
— Няхай так, — адказаў стары і спакойна запытаўся: — А дзе-ж ксёндз?
Матрос з неўразуменнем глядзеў на яго.
— Ксёндз?
— Але, ксёндз. Твайго-ж брата суцяшаў духоўнік. Мне таксама патрэбен духоўнік.
— Адкуль-жа я яго вазьму ў адкрытым моры?
Здалёк усё цішэй і цішэй даносіліся сударажныя залпы гармат.
— У тых, хто памірае там, ёсць духоўнік, — сказаў стары.
— Але, праўда, — прамармытаў матрос, — там карабельны ксёндз.
Стары сказаў:
— Ты загубіш маю душу, а гэта цяжкі грэх.
