— Але будзь асцярожны. У гэтай краіне ніколі нельга ведаць, дзе цябе падпільнуе смерць.
— А калі ў мяне спытаюцца імя мансен'ёра?
— Яно пакуль павінна застацца невядомым. Ты скажаш, што не ведаеш яго, і гэта будзе праўда.
— А дзе я ўбачу вас, мансен'ёр?
— Там, дзе я буду.
— Дзе шукаць вас?
— Гэта будуць ведаць усе. Не міне і тыдня, як усе пра мяне загамоняць. Я пакажу сябе; я выяўлю сябе дзеяннямі. Я адпомшчу за караля і за веру, і ты лёгка здагадаешся, што гэта гавораць пра мяне.
— Разумею.
— Глядзі-ж, нічога не забудзь.
— Будзьце спакойны.
— Цяпер ідзі.
— Я выканаю ўсе вашы загады. Іду. Я буду гаварыць. І калі мне ўдасца ўсё выканаць…
— Я ўзнагароджу цябе ордэнам святога Людовіка.
— Як майго брата? А калі будзе няўдача, вы загадаеце мяне расстраляць?
— Як твайго брата.
— Слухаю, мансен'ёр.
Стары апусціў галаву і, здавалася, аддаўся цяжкім думам. Калі ён падняў вочы, ён быў адзін.
Сонца толькі што зайшло. Чайкі і птушкі-рыбаловы вярталіся дадому, на бераг.
У прыродзе адчувалася тая няясная трывога, якая заўсёды бывае перед надыходам ночы. Жабы квакалі, кулікі са свістам падымаліся з сажалак, гракі і чайкі мітусіліся перад адыходам к сну, берагавыя птушкі пераклікаліся.
Але ніводзін гук не выдаваў прысутнасці чалавека. Навакол не было ні душы. Ніводнага паруса не было
