Між тым маркітантка, набраўшыся смеласці, зазірнула ў таямнічы гушчар і ў той момант, калі сержант нарыхтаваўся ўжо скамандаваць «плі», крыкнула: «Стой!» :
— Таварышы, не страляйце! — дадала яна, звяртаючыся да салдат, і кінулася ў кусты.
Салдаты рушылі за ёй.
Там сапраўды быў нехта.
У гушчары зарасніку, на беразе адной з тых маленькіх круглых ям, дзе звычайна паляць на вугаль карчы, пад навіслымі галінамі, нібы ў пакоі з лісцяў, сядзела жанчына і карміла грудзьмі дзіця; на каленях у яе ляжалі бялявыя галоўкі яшчэ двух спячых дзяцей.
— Што вы тут робіце? — крыкнула маркітантка.
Жанчына падняла галаву.
Маркітантка ўсхвалявана казала далей:
— Ды вы звар'яцелі! Чаго вы тут седзіцё? Яшчэ хвіліна, і вас-бы застрэлілі.
І, павярнуўшыся да салдат, растлумачыла:
— Гэта жанчына!
— Мы і самі бачым, што жанчына, — адказаў адзін з грэнадзёраў.
Маркітантка не магла супакоіцца.
— Цягацца па лясах, кожную хвіліну рызыкуючы трапіць пад кулю. Прыдзе-ж у галаву такая дурасць!
Старэйшыя дзеці прачнуліся і пачалі плакаць.
— Я есці хачу! — пачаў адзін.
— Я баюся! — сказаў другі.
Маленькі-ж спакойна ссаў грудзь.
Маркітантка ласкава звярнулася да яго:
— Ты сваю справу ведаеш.
Перапалоханая жанчына азіралася, не разумеючы, адкуль узяліся гэтыя стрэльбы, шаблі, штыхі, гэтыя лютыя твары.
