Жабрак казаў далей:
— Мы абодва тут у сябе дома: вы — у замку, я — у лесе.
— Досыць балбатаць! Выдайце мяне, — сказаў маркіз. Жабрак спытаўся:
— Вы ішлі на ферму Эрб-ан-Пайль?
— Так.
— Не ідзіце туды.
— Чаму?
— Там сінія.
— Даўно?
— Ужо тры дні.
— Жыхары фермы, вядома, абараняліся?
— Не. Яны адчынілі ім вароты.
— А, во як! — прамовіў маркіз.
Жабрак паказаў пальцам на дах фермы, які відаць быў з-за дрэў.
— Бачыце вы гэты дах, пан маркіз?
— Бачу.
— А бачыце на ім…
— Сцяг?
— Трохкаляровы, — сказаў жабрак.
Гэта быў прадмет, які прыцягнуў ужо ўвагу маркіза, калі ён быў на дзюне.
— Здаецца, б'юць у набат? — спытаў ён. — Мне здалося…
— Так, б'юць.
— Чаго-б гэта?
— Відаць, з-за вас.
— Але звону не чуваць.
— Ветрам адносіць, — сказаў жабрак. Потым спытаў: — Бачылі вы афішу?
— Бачыў.
