— Вас шукаюць… — і, паглядзеўшы ў бок фермы, ён дадаў: — Там іх аж поўбатальёна.
— Рэспубліканцаў?
— Парыжан.
— Ну, што-ж, — сказаў маркіз, — трэба ісці туды.
І ён ступіў крок у кірунку да фермы. Жабрак схапіў яго за руку.
— Не ідзіце туды!
— Куды-ж мне ісці?
— Да мяне.
Маркіз паглядзеў на жабрака.
— Пан маркіз, — казаў жабрак, — дом у мяне мізэрны, затое надзейны. У зямлянцы маёй нізка, як у склепе. Заместа падлогі — насцілка з моху, замест столі — пляцёнка з вецця і травы. Хадзем. На ферме вас расстраляюць, а ў мяне вы паспіцё і адпачнеце. Вы пэўна змарыліся. А заўтра раніцой сінія пойдуць далей, і вы пойдзеце, куды вы пажадаеце.
Маркіз недаверліва разглядаў гэтага чалавека.
— Хто вы такі? — спытаў ён. — Рэспубліканец ці раяліст?
— Я — бедны чалавек.
— Не раяліст і не рэспубліканец?
— Я аб гэтым не думаю.
— Вы за караля ці супроць?
— У мяне для тэтага няма часу.
— Што вы думаеце аб тым, што цяпер адбываецца?
— Мне няма чым жыць.
— Аднак, вы хочаце дапамагчы мне.
— Я даведаўся, што вас абвясцілі па-за законам. Што-ж пасля гэтага закон? Не разумею. Значыцца, можна быць і па-за ім? Узяць хоць мяне: можа я таксама па-за законам? Паміраць ад голаду — хіба не значыць быць па-за законам?
