— Ці даўно вы так гаруеце?
— Усё жыццё.
— І вы хочаце выратаваць мяне?
— Так.
— Чаму?
— Гледзячы на вас, я падумаў: «Вось гэты яшчэ бяднейшы за мяне. Я маю права дыхаць, а ён пазбаўлены і гэтага права…»
— Гэта праўда. Дык вы хочаце выратаваць мяне?
— Вядома. Мы цяпер браты, мансен'ёр. У мяне няма хлеба, у вас хочуць адабраць жыццё. Мы два жабракі.
— Але-ж ці вядома вам, што мая галава ацэнена?
— Так.
— Як вы даведаліся пра гэта.
— Я прачытаў афішу.
— Вы ўмееце чытаць?
— Вядома, і пісаць умею. Чаму я павінен быць невукам?
— Калі вы ўмееце чытаць і прачыталі афішу, то вы ведаеце, што той, хто выдасць мяне, атрымае шэсцьдзесят тысяч ліўраў.
— Я ведаю гэта.
— Не асігнацыямі.
— Так, золатам.
— Вы ведаеце, шэсцьдзесят тысяч ліўраў — вялікае багацце.
— Ды якое яшчэ!
— І што той, хто выдасць мяне, будзе багатым чалавекам?
— Я гэта і падумаў. Калі я вас убачыў, я сказаў сабе: «Той, хто выдасць гэтага чалавека, атрымае велізарнае багацце — шэсцьдзесят тысяч ліўраў! Трэба хутчэй схаваць яго!»
Маркіз паследаваў за жабраком.
