Сержант закрычаў ёй:
— Не бойцеся! Мы з батальёна Чырвонай Шапкі!
Жанчына задрыжала ўсім целам. Яна зірнула на сержанта, на яго суровы, абросшы валасамі твар, на якім выразна вылучаліся толькі бровы, вусы ды бліскаючыя, як два вугалі, вочы.
— Гэта былы батальён Чырвонага Крыжа, — вытлумачыла маркітантка.
А сержант спытаў:
— Хто ты такая?
Жанчына глядзела на яго, скамянеўшы ад жаху. Яна была маладая, худая, бледная і ў лахманах. На ёй быў грубы галаўны ўбор брэтонскіх сялянак, а замест сукні шарсцяная коўдра, падвязаная ля шыі шнурком. Босыя ногі былі ў крыві.
— Гэта жабрачка, — сказаў сержант.
А маркітантка сваім па-салдацку грубаватым голасам, у якім аднак выразна адчувалася ласкавасць, спытала:
— Як вас завуць?
Жанчына, запінаючыся, прамармытала:
— Мішэль Флешар.
Між тым маркітантка сваёй вялікай грубай рукой пяшчотна гладзіла па галаве грудное дзіця.
— Колькі гэтаму сысунку? — спыталася яна.
Маці не зразумела.
Маркітантка паўтарыла:
— Я вас пытаюся, колькі часу вось гэтаму, меншанькаму?
— Паўтара года, — адказала маці.
— Ды ён ужо вялікі! — сказала маркітантка. — Няма чаго яму смактаць. Трэба адлучыць яго ад грудзей. Мы дамо яму супу.
